Marc: TPV
Een jaar of 2 geleden, in januari 2009, kreeg mijn vrouw TPV als gevolg van het eerder gediagnostiseerde “dumping syndroom”. TPV betekent “totale parenterale voeding”. Dit betekent eveneens een omslag in ons leven. TPV betekent dat elke dag een naald op een vooraf bepaalde plaats in haar lichaam wordt ingebracht om vervolgens ’s nachts een voedingspomp met speciale voeding op aan te sluiten. In de praktijk wil dit dus zeggen dat er elke dag iemand langs moet komen om dit te doen.
Weg vrijheid, weg privacy, weg vakanties (of de wijkverpleging komt mee op vakantie maar dat is mij te gortig). Hier had ik erg veel moeite mee, totdat ons ter ore kwam dat ik dit ook zelf zou kunnen gaan doen. Ik dacht bij mezelf, ik kan goed tegen bloed en onze vrijheid koesteren we, dus dat ga ik wel even doen. Ik ging aanleren om mijn eigen vrouw een naald in haar lichaam te prikken.
Het was zover, ik had het al vaker gezien en dacht dat kan ik ook. Op het moment suprême kreeg ik toch een aanval van overtollige zweetpareltjes op mijn voorhoofd. Er ging van alles door mij heen. Hoe diep moet die naald nou, komt er al wat bloed, prik ik niet te ver, wat als ik mis prik, heb ik alles wel goed schoongemaakt, zit mijn engeltje wel op mijn schouder? Het allerergste is nog dat je iets gaat doen wat tegen alles ingaat waar ik voor sta, ik ga mijn vrouw pijn doen en dat wil ik eigenlijk niet. De eerste tijd viel het ook erg tegen, het is een hele verantwoordelijkheid.
Je doet werk waar verplegend personeel geen toestemming voor heeft om te doen. Een shunt aanprikken mag alleen door speciaal opgeleid personeel geschieden, en ik, ik mag dat nu. Jullie mogen weten dat ik daar best wel trots op ben.
Het aanprikken van de shunt ging in het begin slecht. Ik prikte wel eens langs de ader en dan moest het opnieuw want Peet zal toch voeding moeten krijgen. Ook was de eerste shunt zeer pijnlijk voor haar wat het aanprikken nog moeilijker maakte. Mentaal was dit een zware tijd voor mij, maar desondanks wilde zij liever dat ik het deed en geen vreemde. Ik dacht dat ik een kluns was met aanprikken want het deed Peet veel pijn, ondanks de verdovende zalf die ze 1 uur voor het aanprikken op de betreffende plek smeert.
We lieten de experts haar eens aanprikken en tot mijn verbazing (en genoegen) lukte het hun ook niet. Het bleek de schuld te zijn van een rollende shunt. Deze was niet vastgegroeid onder de huid en rolde dus weg tijdens het prikken. Daarop werden nieuwe plannen gemaakt om ervoor te zorgen dat er een shunt werd aangelegd die het wel deed. Om een lang verhaal kort te maken bleek dit een compleet drama. Meerdere operaties volgden want de shunt was net aangelegd of hij zat alweer verstopt. Ik dacht bij mezelf waar gaat dit eindigen? De operaties op zich waren al geen sinecure maar haar gezondheid en gewicht waren er al even slecht aan toe. Ik had daar erg veel moeite mee, dit was mentaal een zware tijd.